حسین خسروجردی متولد 1336 در تهران و فارغ التحصیل مقطع لیسانس رشته نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است. او موضوع گراست؛ به این معنا که خودآگاه یا ناخودآگاه در همه‌ی آثارش معیارِ مفهوم و معنا را در نظر دارد. تقریباً همه‌ی نقاشی های او «اسم» دارند و همین تکلیف مخاطب را از ابتدا با موضوع اثر روشن میکند. در آثارش، بخصوص آثاری که در اوایل انقلاب خلق کرده، دغدغه مفاهیم دینی و انسانی و فلسفی نمود دارد و دوست دارد مخاطبش را به مفاهیم عمیق جلب کند. همیشه «انسان» موضوع تابلوهای خسروجردی را اشغال کرده و نکته قابل توجه در انسانهای او بخصوص در تابلوهای متأخرش، هویت کلی گرایانه آنهاست. به این معنا که آنها جنسیت مشخص و گاهاً حتی چهره هم ندارند. نسل هنرمندان بعد از انقلاب اسلامی به وجود حسین خسروجردی می بالد. نقاش، گرافیست و مجسمه سازی که افتخارات هنری بسیاری در کارنامه خود ثبت کرده است. او از پایه گذاران حوزه هنری انقلاب اسلامی و مؤلف کتاب “اصل فراموش شده” است.
از فعالیت‌های خسروجردی می‌توان به حضور او در ده ها نمایشگاه انفرادی و گروهیِ داخلی و خارجی و شرکت در رقابت‌های هنری ملی و بین‌المللی اشاره کرد که دست‌آورد آنها کسب عناوین و جوایز متعددی چون برگزیده سه دوره دوسالانه نقاشان ایران و جایزه بزرگ دوسالانه بین‌المللی شارجه بوده است.
شهید
سال انتشار: 1358
نقاشی هنر قصه گویی با طرح ها و رنگهاست. قصه‌ی این تابلو غمی غریب در خود دارد که دل را میفشرد. تجربه‌ی غریب و مهلک مرگ و کشته شدن برای دیگری. رنگ ها همه خنثی و بی روح اند. تنها رنگ گرمی‌بخش رنگ سبز قاب پنجره‌ست. اما شاید این قاب همان زندگیست که توانش را برای نگه داشتن پیکر «شهید» از دست داده. احساس میکنم در لحظه‌ای سرنوشت ساز، از جان شیرینش، از سبزی حیاتش میگذرد تا جان های دیگری روزهای بهتری را ببینند. بارها به حالت دستش، به سرخی خونی که از سرش میچکد و به اعلامیه روی دیوار خیره میشوم و هربار غم غریبی به سراغم می آید. زمزمه میکنم:
با کشتگان بگوبا ننگ ظلم زیستن ما، حرام ما/ ما کشتگان راه خداییم غم مدار/ هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق/ ثبت است بر جریده ی عالم دوام ما
ویژگی مثبت تابلوی «شهید» اینست که نقاش چیزی را بازنمایی نمیکند بلکه دست به کنش میزند و با تکنیکی کاملا رئالیستی مخاطبش را با اثری متفاوت از دیگر آثار روبرو میکند. در بیشتر نقاشی هایی که با موضوع و عنوان شهید دیده ایم، با کلیشه‌ی پرواز و صعود به سمت آسمان و رنگبندی های آبی و سفید مواجه هستیم. اما در این تابلو نوعی کلیشه زدایی رخ میدهد. اندوه و ناباوری مرگ و پیکری که از پنجره به سوی زمین در حال سقوط است.
